Tuesday, March 17, 2015

វាត



By Tararith

អាល័យស្រុកទេសធ្លាប់ថ្កុំថ្កើង      ឆេះដូចចំបើងប៉ើងទាំងមនុស្ស
ផ្កាមិនដាក់ផ្លែបែររោយរុះ             ទឹកដីគេពុះចែកឲ្យឃ្លាត។ 
ដើមត្នោតដុះដោតលើអង្គរ           ខ្លះដេកខ្លះឈរតាមធម្មជាតិ
ខ្វះអ្នករក្សាខ្វះផៅញាតិ               ម្ដងមួយត្នោតឃ្លាតដែនដីខ្មែរ។
ត្នោតអើយដុះដោតលើសិលា       សម្បើមអស្ចារ្យឫទ្ធពូកែ
បែរហោចរិលរិចខ្វះអ្នកថែ            គេប្រើដៃខ្មែរកាប់រំលំ។
អាណិតកូនចៅជំនាន់ថ្មី               ក្មេងៗប្រុសស្រីទ្រហ៊ោយំ
ម្រាមដៃតូចៗលើកបង្គំ                សុំប្រាក់សុំនំតាមប្រាង្គប្រា។
រូបដូនតាជាប់នឹងផ្ទាំងថ្ម               ដំរីនាគម្ករគ្រុឌយក្សា
ធ្លាប់ជ្រែកធរណីទោះទីណា         មានមហិច្ឆតាការពារជាតិ។
រុក្ខជាតិមនុស្សសត្វ និងព្រលឹង     បានអ្វីរំពឹងតទៅទៀត
ម្ដងមួយដែនដីបង់ព្រាត់ឃ្លាត       សៀមយួនព្រោងព្រាតវាតខេមរា៕

No comments:

Post a Comment