ដណ្ដើមត្រូវ

By C write

ទ្រព្យដែលបាត់ទៅ         ឯម្ចាស់រស់នៅ

នៅប្រកែកឈ្លោះ           ដណ្ដើមយកត្រូវ

រក្សាកេរ្តិ៍ឈ្មោះ              បង្កជំលោះ

ព្រោះទ្រព្យដែលបាត់។

របស់បង់ហើយ             ម្ចាស់ខ្លះព្រងើយ

រក្សាស្ងៀមស្ងាត់            ខ្លះទៀតស្វះស្វែង

ចម្បែងពេកក្ដាត់            បង្រៀនបង្ហាត់

ឲ្យដឹងតគ្នា។

បានឃើញបានដឹង          គ្រប់គ្នាសម្លឹង

ទៅរកទ្រព្យា                 ដណ្ដើមយកវិញ

មានអ្នករាំងរា                ម្ចាស់ទ្រព្យដូចគ្នា

ប្រែជាសត្រូវ។

ទ្រព្យនៅជ្រង                មនុស្សម្នានៅគ

ខ្មែរច្រើនពេកកូវ            គេលួចយកបាន

ច្រានម្ចាស់ត្រឹមត្រូវ        ឲ្យឆ្ងាយពីផ្លូវ

ជាម្ចាស់របស់។

គេច្រានបង្ខំ                   លុកលុយរៀបចំ

ប្ដូរសញ្ញាណអស់          ម្នាស់ទ្រព្យជាក់ស្ដែង

ខ្លះវង្វេងសោះ               មិនដែលស្រណោះ

ចង់ឲ្យអស់ដី។

ដីព្រៃនគរ                     គេទន្រ្ទានយក

ខ្លះចេញសម្ដី                 ថាកុំគិតអី

មិនមែនរឿងថ្មី               កុំទាមទារអី

ដីខ្មែរក៏មាន។

ដណ្ដើមគ្នាត្រូវ               បាត់បង់ទ្រព្យទៅ

សត្រូវឈ្លានពាន           ដីធំនៅតូច

រួញស្ដួចហើយគ្មាន         ម្ចាស់ទ្រព្យណាហ៊ាន

ទទួលខុសត្រូវ៕

បឹងអភិវឌ្ឍន៍

By Tararith

ទឹកបឹងកំប្លោក                    រដ្ឋវិនិយោគ                        បាចបូបចាក់ដី    

ថាអភិវឌ្ឍន៍                        ប្រឌិតរឿងថ្មី                      ឲ្យភ្នំពេញល្បី      

មានសំណង់ខ្ពស់។

បន្ថយអ្នកក្រ                       ឲ្យភ្នំពេញល្អ                      មានកិត្តិយស      

ល្បីល្បាញលើលោក         លើគោកមានឈ្មោះ          រាស្រ្ដខ្មែរបានរស់

ផុតជ្រោះក្រីក្រ។

­ឱក្ដីសង្ឃឹម                          លោកសែនញញឹម            អ្នកធំអបអរ        

បឹងកក់នឹងប្រែ                    មុខមាត់បវរ                        ទៅច្រើនតំណរ   

ជាប្រវត្តិសាស្ត្រ។

ម្ចាស់រដ្ឋម្ចាស់ជាតិ              បឹងកក់ចង្អៀត                   ឆ្លៀតគៃធ្វើម្ចាស់ 

ដីធ្លីជាតិខ្មែរ                        បិទភ្នែកធ្វើផ្តាស                 ឧកញ៉ាច្រើនណាស់      

បឺតឈាមប្រជា។

ទឹកថ្លាទឹកល្អក់                     ប្រជាបឹងកក់                       ទឹកភ្នែកគ្រប់គ្រា  

ហូរព្រោះសោកសៅ          ដំបៅវេទនា                        ព្រោះតែរដ្ឋា        

ភិបាលមិនគិត។

ទឹកបណ្ដាសារ                     ចេញពីឧរ៉ា                         ខ្លោចផ្សាពិតៗ     

ខ្មែរជិះជាន់ខ្មែរ                    ឲ្យសោកាចិត្ត                     រាស្រ្តរស់ក្នុងរដ្ឋ   

គ្មានសិទ្ធិសេរី៕

Cricket

By Tararith

In its hole, the cricket keens

All through the dark time of night.

The sound sears, too hot:

A cry to the moon.

“Moon, you must know, for you have heard:

We suffer.

The creatures succumb one by one, diseased, destitute.

They do not mind one another.

It is time you descended.

Moon, there’s been appeal after appeal:

And from you, nothing.

All who live in this land feel the spasms.

There is nowhere to turn for relief;

In every direction, we slide off the map.

Our hearts ache:

They have been drained of language.

Everyone is fleeing together,

From this place where we once were happy.

Moon, other nations are flowing through our borders;

They see that this earth is gold,

And they seek to make it theirs.

As we crumble,

Our invaders are derisive:

“You will never develop,” they say,

“Yours is a history of blood.”

These strangers are hearty,

And we scatter, like smoke—

Blown from this land, emptied of hope.”

The cricket ends its appeal, trembling with the new situation,

And finds it can do no more than watch

As from the dark, the tongue, the lunge,

Sates the frog as its keening dies.

អង្វរ

By Tararith

សំឡេងអំពាវនាវ                    ដូចបាវព្រាវសុំអង្វរ

សុំរស់ជាអ្នកក្រ                       បានបន្តជីវិតនៅ។

សម្តេចសូមមេត្តា                    ផ្តល់វាសនាជួយកូនចៅ

ទុកបឹងឲ្យញាតិផៅ                  ខ្មែរកក់ក្តៅរស់នៅផង។

បឹងកក់បឹងយំយែក                 រាស្រ្តទឹកភ្នែកជាច្រើនដង

គេដេញគេចាប់ចង                 វាតរបងវាតយកដី។

សំឡេងអភិវឌ្ឍន៍                     ចេញពីមាត់ជនព្រៃផ្សៃ

សម្លាប់រាស្រ្តយកដី                 ឥតប្រណីដល់ប្រជា។

គេធំមានអំណាច                     រាស្រ្តតូចតាចស៊ូគ្រាំគ្រា

ធ្ងរប្រាប់ទៅលោកា                 សង្គមនេះម្ហាយ៉ង់ឃ្នង៕

ភ្លើងស្តុប

By Tararith

ភ្លើងសញ្ញាខៀវក្រហមលឿង                   ភ្លឺផ្លេកព្រឿងៗនៅកែងផ្លូវ

ផ្ដល់ជាគតិគ្រប់រដូវ                                    អ្នកដំណើរទៅមកគោរព។

អាណិតដល់ជនឥតសណ្តាន                     យល់គ្នាពុំបានទាំងថ្ងៃយប់

បើកបរជិះជែងឃើញសព្វគ្រប់                 ជីវិតងល់ងប់ជួបគ្រោះថ្នាក់។

ជនខ្លះស្រវឹងបើកដូចហោះ                        បំបុកស្រស់ៗឃើញប្រត្យក្ស

ស្លាប់អ្នកស្លូតត្រង់គ្មានពួកបក្ស                 លោះលាងដោយប្រាក់ទិញជីវិត។

អ្នកមានយសខ្លះមិនគោរព                        ដល់ស្តុបមិនឈប់មិនដែលគិត

ភ្លើងភ្លឺអំណាចបែរងងឹត                             ផ្ដន្ទារួតរឹតបុកប្រល័យ។

យានយន្តទំនើបទើបនឹងចេញ                    បើកលឿនប្រដេញរាល់ៗថ្ងៃ

គ្រោះចរាចរណ៍ដ៏ប្រល័យ                          ចង្រៃអីស្លាប់តែអ្នកក្រ៕

ចាំទុក

By Tararith

សន្ធិសញ្ញាសន្ដិភាព                     ច្បាប់នេះបើប្រៀបឧត្តមខ្ពស់

អនុញ្ញាតឲ្យខ្មែរបានរួចរស់             បញ្ចប់ជំលោះខ្មែរនឹងខ្មែរ។

ទទួលស្គាល់ដោយអន្ដរជាតិ           ពង្រឹងថែមទៀតឥតកែប្រែ

ប្រជាធិបតេយ្យយើងត្រូវថែ           ឲ្យមាំពូកែខ្មែរផុតទុក្ខ។

ឥឡូវដប់ប្រាំបួនឆ្នាំប្លាយ                ខ្មែរជួបសប្បាយ ជួបស្រណុក

ឬជួបតែនឹងគេអុកឡុក                  ចាំទុកជាតិខ្មែរគេរុកគួន។

សន្ដិសញ្ញាក្រុងប៉ារីស                   សៀមយួនជាន់ជិះច្បាប់នេះផ្ទួន

ឯរដ្ឋក៏រិតបណ្ដោយខ្លួន                   ឲ្យលង់ក្នុងសួនពុករលួយ៕