កាលមុនព្រៃធំ តឹងចិត្តរូបខ្ញុំ ងើយមើលមេឃា
មេឃខៀវស្រងាត់ ទ្រូងផុតវេទនា ព្រៃស្តុកពិតជា
ជម្រកឧត្តម។
ទីព្រៃទំរីង កាប់គាស់រំលីង វល្លិ៍ឈើស្តុកស្ដម្ភ
ព្រៃទៅជាវាល មនុស្សសត្វក្រៀមក្រំ រកថាមិនចំ
សម្លឹងមើលមេឃ។
មេឃក៏ផ្លាស់ប្ដូរ រន្ទះភ្លៀងផ្គរ ខ្មួលខ្មៅពន់ពេក
ព្រៃអើយព្រៃធំ គេគុំជ្រៀតជ្រែក ឲ្យសត្វសង្វេគ
ប្រទេចផ្ដាសារ។
សូម្បីកំប្រុក រស់គ្មានសំបុក បែកបាក់គ្រួសារ
ហ្វូងសត្វទាំងឡាយ ឃ្លាតឆ្ងាយរុក្ខា ចិត្តកាយខ្លោចផ្សា
តាមយថាកម្ម៕
No comments:
Post a Comment