Monday, May 25, 2015

ប្រាសាទព្រះវិហារ

By Tararith 

១.ប្រាសាទព្រះវិហារ                            ឈររងារកណ្តាលព្រៃ

បានឃើញហើយអាល័យ                   អាណិតដីជាតិខេមរា។

២.នៅលើភ្នំដងរែក                             សែនសង្វេគឥតឧបមា

បានឃើញប្រាង្គសិលា                        ទ្រូងខ្លោចផ្សានឹកអាណិត។

៣.ផ្ទាំងថ្មនៅរាយប៉ាយ                       ស្តាយអើយស្តាយៗក្នុងចិត្ត

មិនគួរមានគំនិត                                តែមិនគិតថែរក្សា។

៤.ប្រសិនបើអ្នកសាង                          ឃើញអង្គប្រាង្គដូច្នេះណា

បែកបាក់នឹងខ្លោចផ្សា                         ក្នុងឱរាពិតស្រពោន៕


Posted by C write at Monday, May 25, 2015
Labels:

3 comments:

  1. AnonymousFebruary 5, 2011 at 5:24 PM

    Very poetic sense, i like this poem so much.

    ReplyDelete
  2. AnonymousMay 25, 2011 at 8:27 PM

    «មាន​គួរ​តែ​គំនិត តែ​មិន​គិត​ថែរក្សា»
    មនុស្ស​ គឺ​ចឹង!!!
    តែ​សង្ឃឹម​ថា នឹង​មាន​បំលាស់​ប្តូរ!!!

    ReplyDelete
  3. C writeNovember 6, 2011 at 11:26 AM

    អ្នកនិពន្ធប្រាប់ថា⁣ មានហេតុផលដែលមិនប្ដូរ តែអរគុណចំពោះដំបូន្មាន។

    ReplyDelete

Subscribe to: Post Comments (Atom)