រឿងលម្អងផ្កា

by Prasat

    សំលេងយន្ដហោះចុះឡើងគ្មានដាច់ ប្រទេស កម្ពុជារីក 

ចម្រើនគួរឲ្យគត់សម្គាល់។ តែនៅពីក្រោយភាពស៊ីវិល័យនេះ 

មានមនុស្សរាប់លាននាក់ កំពុងរងទុក្ខ រងទុក្ខព្រោះបាត់ បង់ដីធ្លី 

ទុក្ខព្រោះជំងឺអេដស៍ ទុក្ខព្រោះការលែងលះបែកបាក់ ក្រុម 

គ្រួសារ ហើយអ្នកខ្លះខ្វញការងារធ្វើ ក៏ទៅជានារីលក់ខ្លួន 

ដើម្បីរស់។

     នៅតាមកញ្ចក់ទូរទស្សន៍បង្ហាញតែភាពត្រចះត្រចង់តាមវិទ្យុ 

កាសែតក៏ដូចគ្នាដែរ ដណ្ដើមគ្នា ផ្សព្វផ្សាយតែរឿងល្អប៉ុណ្ណោះ។ 

នឹកឃើញជីវិត ដែលបានឆ្លងកាត់កន្លងមក មិនគួរណាខ្ញុំ បានរួច 

ផុតពីសភាពខ្មៅងងឹតនេះឡើយ។

     កាលពីជាងដប់ឆ្នាំមុន ខ្ញុំជាកុមារ រស់នៅ​ក្នុង​ស្ថានភាព 

លំបាកទុរគត ដែលនឹក​ស្មានមិន​ដល់​ជា មួយម្តាយមេម៉ាយ 

និងបងប្អូនបីនាក់​ផ្សេងទៀត​។

     អ្នកម៉ែដ៏ស្គម ខំចិញ្ចឹមកូនៗទាំងត្រដាបត្រដួល ទាំងញញឹម 

លាយនឹងទុក្ខក្រៀមក្រំ​រាល់យប់ថ្ងៃ។ ម៉ែ​មិនអាចអានអក្សរបាន 

ព្រោះ​ម៉ែមិនធ្លាប់បាន ចូល​សាលារៀនម្ដងណាឡើយ។ ពេល

កូនៗមកពី រៀន ម៉ែមិនដែលសួរនាំ ម៉ែមិនដឹងថាកូនម៉ែរៀន

ចេះ ឬមិនចេះ តែម៉ែតែងតែសម្លឹងមើលទៅថាសនំ ដើម្បី

ដឹងថា នំនៅសល់ច្រើន ឬតិច គឺម៉ែបារម្ភពីចំណូល

ចំណាយ ព្រោះក្នុងផ្ទះខ្វះខាត។

     ល្ងាចមួយ ពេលយើងជួបជុំគ្នាហូបបាយ នៅ​លើគ្រែឫស្សី 

ដែលពុកបាក់រនាបខ្លះទៅហើយ បងប្អូនខ្ញុំឈ្លោះ ដណ្ដើមម្ហូបគ្នា។ 

អ្នកម៉ែឃើញដូច្នេះ ប្រហែលជាទើសភ្នែកពេក ម៉ែបានកាច់ 

រនាបគ្រែ​គម្រាម សម្លឹងមុខ និងជេរខ្លាំងៗ ទៅកូនណាដែល​

មិនស្ដាប់ដំបូន្មាន បន្ទាប់មក ម៉ែវាយកូនៗ ញ៉ាប់ដៃ​ស្មេរ។ 

ម៉ែហត់។ កូនៗរបស់ម៉ែ យំទាំងអស់គ្នា ម្នាក់ៗ មាន​ស្នាម 

បន្ទះរនាបជាំជាប់ខ្លួន។  មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំឃើញ​ម៉ែពួនយំ 

ម្នាក់ឯងនៅក្បែរគុម្ពចេក ម៉ែសម្រក់ទឹក​ភ្នែក។ ខ្ញុំមិនបាន 

ទៅលួងលោមម៉ែទេ ទឹកភ្នែកខ្ញុំក៏ហូរមកដែរ តែម៉ែ មិនដឹង 

ថាខ្ញុំហូរទឹក ភ្នែកអាណិតម៉ែឡើយ អ្នកម៉ែ ម៉ែមិនបានធ្វើអ្វី

ខុសទេ នេះមកតែពីភាពក្រីក្រប៉ុណ្ណោះ។

     ជីវិតកើតមកមានកម្ម ដូចព្រះពុទ្ធលោកមានពុទ្ធដីការ អីចឹង។ 

ភាពក្រីក្របានទាញយកមនោ សញ្ចេតនាម៉ែកូន ទៅទុកមួយ 

កន្លែង។​បងប្អូនខ្ញុំ ដែលធ្លាប់ទទួលការថ្នាក់ថ្នម ការលួងលោម 

ច្រៀងបំពេរ ហៅកូនៗពេញមាត់របស់ម៉ែ ស្រាប់តែរលាយ

អស់ ម៉ែហៅពួកយើងមីនេះ អានេះ ជាភាសាដ៏គំរោះគំរើយ។ 

ម៉ែកូនជួបគ្នាម្ដងៗ ដូចអ្នកផ្សេង គ្មានពាក្យផ្អែមល្ហែម មានតែ 

ជេរប្រទេច សូម្បីបាត់នំ ក៏ម៉ែខឹងដែរ ម៉ែមិនដែលគិតថា កូន 

នៅក្មេងខ្ចីឡើយ។

     ពេលបាយក្រោយៗទៀត ខ្ញុំមិនភ្លេចលៃម្ហូប ដែលមាន 

តិចស្រាប់ទុកសម្រាប់ម៉ែ បងស្រី ឬប្អូនណាដែលមិនទាន់ញ៉ាំ 

ពេញមួយអាទិត្យហើយ ខ្ញុំ​ញ៉ាំតែទឹកត្រី ឬអំបិលបុកលាយ 

ម្ទេសដ៏ហិរ ក្រហល់​ក្រហាយជាមួយបាយ​ អ្នកម៉ែចម្លែកក្នុងចិត្ត 

គាត់ សម្លឹងមកខ្ញុំ រួចរំលែកសម្លរម្ជូរកូនត្រី ដែលគ្របទុក 

ដាក់ក្នុងចានខ្ញុំ។ ម៉ែថា ˝យកសម្លរនេះញ៉ាំខ្លះទៅកូន មួយរយៈ 

នេះ កូនស្គមខ្លាំងណាស់˝។ នេះជាជីវិតរបស់គ្រួសារខ្ញុំ។

     ការងារដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានគឺលក់នំ។ ខ្ញុំទូលនំ លក់ក្នុងភូមិ 

ក្នុងវត្តអារាម និងនៅសាលារៀន។ ខ្ញុំ មិនទៅលក់នំនៅឯផ្សារ 

និងចំណតឡាននៅទីប្រជុំជនទេ ព្រោះទីនោះ មានគេហាមឃាត់ 

ឬហូតភាស៊ី របរលក់នំកង នំក្រូច ឬនំបត់ បានត្រឹមតែប្រាក់ទិញ 

អង្ករសម្រាប់មួយថ្ងៃៗប៉ុណ្ណោះ។ រវល់តែលក់នំ ខ្ញុំរៀនមិនចូល 

ព្រោះម្ង៉ៃៗខ្វាយខ្វល់ តែរឿងជីវភាពដ៏ខ្វះមុខខ្វះក្រោយ។ 

គ្រប់ដង្ហើមចេញចូល មិនបានគិត អ្វីក្រៅពីខាតចំណេញឡើយ។ 

លេខអក្សររៀន មិនចេះចាំ និងលោកគ្រូ ដ៏កាច ដែលវាយវាត់ 

សិស្ស រាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំ ធ្លាប់ត្រូវរំពាត់លោក គ្រូ ព្រោះរៀនមិនចេះ 

រាប់លេខអក្សរមិនត្រូវ ឬទៅសាលា មិនទាន់ម៉ោង ក៏ 

សម្រេចចិត្តឈប់រៀននៅថ្នាក់ទីបី។

     ខ្ញុំដឹងរឿងក្នុងផ្ទះច្រើន ព្រោះខ្ញុំនៅជាប់នឹងអ្នក ម៉ែជាងគេ។ 

ខ្ញុំដឹងច្បាស់ណាស់ គឺដើមទុន ដែលខ្ចី បុលគេសម្រាប់ធ្វើនំ 

លក់នោះ ជិតអស់ហើយ ឯដីស្រែចម្ការក៏គ្មានដែរ គឺម៉ែលក់ 

សងបំណុលគេកាល ពុកឈឺ ចុងក្រោយម៉ែយកដីបាតផ្ទះទៅ 

បញ្ចាំនឹង ធនាគារ។ ជម្ងឺពុក បានប្រមូលស្រូវ គោ និងដីស្រែ 

អស់រលីង ឲ្យទៅគ្រូថ្នាំខ្មែរ និងគ្រូពេទ្យ ដែលអ្នកស្រុកតែង 

តែផ្ដល់កិត្តិយសទៅគាត់ និងទៅរកគាត់ ឲ្យជួយរាល់ពេល 

មានទុក្ខអាសន្ត។

     រាល់ៗថ្ងៃ ជួនម៉ែ ជួនខ្ញុំ ឬបងស្រី ទៅខ្ចីអង្ករពី​អ្នកជិតខាង 

មកដាំបបរ។ ល្ងាចមួយ មេឃភ្លៀងខ្លាំង ពួកយើងអង្គុយចាំ 

ផ្លូវម៉ែរហង់ គ្មាននរណាម្នាក់​ឃ្លាន​អាហារពេល ល្ងាចដ៏រាវ 

ឡើយ។ ពួកយើង​បារម្ភពី​ម៉ែ គ្រប់ៗគ្នា។ បន្តិចក្រោយមក ម៉ែ 

មកដល់ទាំងប្រាណទទឹកជោក ម៉ែទទូរស្លឹកចេកមួយឆាង 

ទូលនំដែលលក់មិនអស់ និងមានយូរអង្ករ​មកជាមួយផង។ 

ម៉ែនិយាយញ័រៗ ប្រាប់ទៅបង​ស្រីដាំទឹកក្ដៅ។ ម៉ែឆ្លៀតសួរ 

ដើម្បីឲ្យដឹងថា កូនៗញ៉ាំ​បាយរួច គ្រប់គ្នាហើយឬនៅ។ បង 

ស្រីប្រាប់ម៉ែថា ˝កូនរង់ចាំ​ញ៉ាំបបរជាមួយម៉ែ ព្រោះបបរមាន 

តិចពេក˝ ភ្លាមនោះ ម៉ែតឿនឲ្យកូនៗ​របស់ម៉ែឆាប់ញ៉ាំបបរ និង 

ឆាប់ចូលគេង។ យើង​ញ៉ាំ​បបរបណ្ដើរ អូសចានរត់ គេច 

ទឹកភ្លៀង ដែលបាចសាចតាមដំបូលធ្លុះធ្លាយបណ្ដើរ ម្ដង​

ទៅក្បែរចង្ក្រាន ម្ដងចូលទៅក្នុងកន្លែងដេក ឬគេច​ទៅក្បែរ 

ជង្រុកក៏មាន។ ផ្ទះទាំងមូលធ្លុះ លិចទឹក មិនអាចទប់ទឹកភ្លៀង​

បានទេ។ ខ្លួនម៉ែញ័រៗ ម៉ែសម្ងំសំរាន្តឱបដៃ ក្រោមថ្នើព្រះពុទ្ធរូប 

រង់​ចាំទឹកក្ដៅកំដៅខ្លួន។ ទិដ្ឋភាពក្នុងផ្ទះ ដែលមានតែអាគុយ 

ជិតអស់ភ្លើង ធ្វើឲ្យពន្លឺស្រអាប់មើលពុំយល់។ ពួក 

យើងហុតបបរទាំង​ពពីមពពើម ស្ដាប់សំឡេង​ហ៊ីង កង្កែប 

និងសូរឆ្កែព្រុសក្រៅផ្ទះគួរឲ្យខ្លាច។

     ម៉ែអន់ញាក់បន្តិច ខ្ញុំដួសបបរមួយចាន លាយ​ទឹក​ស៊ីអ៊ីវ 

តិចៗជូនម៉ែ ម៉ែប្រឹងងើបហុតបបរគ្រូកៗ ដែលមានលាយទឹក 

ភ្លៀងស្រក់ចូលចាន ដោយស្ដី​មួយៗម៉ាត់ៗប្រាប់កូនៗថា៖

     កូន! ស្អែកយើងទៅនៅភ្នំពេញ។

     ប្អូនប្រុសទាំងពីរ ដែលររៀបចូលគេងទៅ​ហើយ អរ លោត 

លេងសប្បាយ ពេលឮថាស្អែក​ នឹងបានទៅក្រុង ភ្នំពេញ។ 

ឯបងស្រី និងខ្ញុំ គេងនឹកស្រុកភូមិ យើងហូរទឹកភ្នែកជំនួស​ទឹក​

ភ្លៀង ​ដែលទើបតែ​រាំង​ ខ្ញុំគិតរវើរវាយ​ស្ដាយប្រាក់ ដែលអ្នក 

លេងល្បែងជំពាក់ថ្លៃនំរហូតលង់លក់។

     ព្រលឹមស្រាងៗ ខ្ញុំក្រោកដាំបបរ ម៉ែ និងបងស្រីម្នីម្នា​

រៀបចំឥវ៉ាន់បង្ហើយ។ ចានឆ្នាំង ខោអាវ ច្រកស្បោងច្រក ការ៉ុង 

ចងរិតយ៉ាងតឹង។ នេះគឺជារបស់របរ របស់អ្នកផ្លាស់ 

ប្ដូរលំនៅដ៏ក្រីក្រ។ ប្អូន ប្រុសទាំងពីរ មិន​ខ្វល់ខ្វាយអ្វីបន្ដិច 

ពួកគេគិតតែពី ចង់បានម្ហូបឆ្ងាញ់ៗញ៉ាំ គេនៅតែចង់ញ៉ាំភីហ្សា 

ដែលគេធ្លាប់បានឃើញតាមទូរទស្សន៍ម្ដងម្កាល។

     ថ្ងៃរះពេញពន្លឺ ម៉ែកូនយើងទាំងប្រាំនាក់ ដើរ​កាត់វាលស្រែ 

ជាច្រើន ដើម្បីទៅចាំ​ឡាន។ ចេញ​ពី ផ្ទះផុតបានបន្តិច ម៉ែងាក 

មើលទៅក្រោយ ខ្ញុំឃើញ ម៉ែ​មុខក្រហម និងមាន​ទឹកភ្នែក 

តិចៗផង។ ម៉ែតឿនឲ្យយើងដើរឲ្យលឿន ព្រោះក្រែងទៅ​មិន​

ទាន់ឡាន។

     ថ្ងៃណាយើងមកផ្ទះវិញ?(បងស្រីសួរទៅម៉ែ)។

     កូនម៉ែ! ម៉ែមិនចង់ចេញពីដីកេរ្តិ៍នេះទេ។ តែមិន ទៅមិនបាន 

ព្រោះដី និងផ្ទះត្រូវធនាគាររឹបអូសយក ដោយម៉ែរកប្រាក់ 

សងបំណុលមិនបាន។ ម៉ែដឹងថា កូនៗរបស់ម៉ែច្បាស់ជានឹក ផ្ទះ 

នឹកស្រុក ម៉ែក៍ស្ដាយ ណាស់ដែរ តែធ្វើម៉េចបើយើងក្រ។

     ម៉ែនិយាយផង ទូល និងយួរការ៉ុងឥវ៉ាន់ផង។ ម៉ែតឿនកូន 

ប្រុសទាំងពីរឲ្យស្រូតដំណើរ។ នេះជាទង្វើរបស់ម្ដាយអ្នក 

ស្រុកស្រែ។

     ក្រោមដើមក្រសាំង ក្បែរទីទួលបូជាសពឪពុក ម៉ែ​កូន 

យើងឈរចាំឡានរហង់។ ម៉ែបានដុតធូប​ជា ច្រើនសរសៃរួច 

ហើយនៅទីនោះ ម៉ែបួងសួងខ្សិបៗម្នាក់ឯង និងក្រាបសំពះ​ 

ទៅលើដី ដែលនៅសើមដោយសារភ្លៀងពីយប់នៅឡើយ៖

     ពុកវា ខ្ញុំនាំកូនៗទៅភ្នំពេញហើយ សូមឯងតាមថែរក្សា 

កូនផង។ ខ្ញុំទៅលើកនេះ ប្រហែលជាយូរបន្តិចទើបបាន 

មកស្រុកវិញ យ៉ាងណាៗកុំប្រកែ ប្រកាន់នឹងខ្ញុំអី។

     ឡានបើកកាត់យើងពីរ​ហើយ គេមិនឈប់ឲ្យ​ជិះទេ។ ម៉ែ 

បារម្ភក្រែងមិនបានទៅភ្នំពេញ គាត់លើក​ដៃហៅឡាន​បន្ទាប់ 

ជាឡានទូរីស៍ផ្សែងខ្មៅខ្មួល ខ្មាញ់​ងងឹតពេញផ្លូវ មកឈប់ 

ហួសយើងបន្ដិច។ យើងនាំ​គ្នារត់ឡើង មើលទៅអ៊ុំតៃកុង 

ឡានមិនសូវសប្បាយ ចិត្តឡើយ ព្រោះតែអ្នកជិះដូចពួក 

យើង មានឥវ៉ាន់​ច្រើនសំពីងសំពោងច្រើនពេក។ ប្អូនប្រុសទាំង 

ពីរ​អរ​សប្បាយ ដោយបានជិះឡានជា លើកទីមួយ ក្នុងជីវិត 

របស់ពួកវា។ ទាំងពីរនាក់ ឡើងជិះលើដំបូល យ៉ាងរីក​រាយ 

តែត្រូវពូៗនៅខាង លើដេញចុះមកខាងក្រោម​វិញ ព្រោះ 

គេខ្លាចធ្លាក់។

     ឡានបើកកាត់ភូមិ ដែលខ្ញុំស្គាល់ពីរបី ខ្ញុំឃើញ​ក្មេងៗអ្នក 

ភូមិដំណាលៗខ្ញុំ ដើរត្រសងទៅសាលា និង​លោកគ្រូដ៏កាច 

ជិះកង់ឌុបកូនចូលសាលាដែរ។

     ឡានបើកយូរទៅៗ ឈប់ដោយកន្លែង មនុស្ស​មនាចុះ 

បរិភោគអាហារតាមចំណតនិមួយៗ តែម៉ែ​កូនយើងលាបាយ 

ខ្ចប់ស្លឹកចេក ជាមួយត្រីកំភ្លាញ​ចៀន​ចែកគ្នា។ ក្លិនមាន់អាំង 

ឆួលឈ្ងុយគួរឲ្យចង់ ញ៉ាំ​ណាស់។ ប្អូនខ្ញុំសុំប្រាក់ម៉ែទៅទិញ 

តែម៉ែប្រាប់ ថា ˝ចាំ​ពេលក្រោយ យើងរកប្រាក់បានច្រើន ចាំ 

ទិញ​ញ៉ាំណាកូន។ ពេលនេះ ម៉ែមិនមានប្រាក់គ្រប់ ទេប្រាក់តិច 

តួច ម៉ែទុកឲ្យថ្លៃឡានគេណាកូន˝។

     ឡានស៊ីភ្លេហៅអ្នកជិះឲ្យឡើង។ ប្អូនប្រុសពៅ​ប្រាប់ម៉ែថា 

ចង់បត់ជើង។ ម៉ែសុំ​ម្ចាស់ឡានឲ្យចាំ​ព្រោះកូនឈឺពោះ។ ទាំង 

តៃកុងឡាន និងអ្នក​ជិះ​ខ្លះ មុខមិនរីក ខ្វះអធ្យាស្រ័យ ពួកគេ 

មិនសប្បាយ​ចិត្ត បែរមកសម្លក់សម្លឹងពួកយើង។ តែបានពូ​

ម្នាក់ គាត់គួរសមណាស់ ប្រាប់ទៅតៃកុងឡាន​ឲ្យចាំ ទើបតៃ 

កុងឡានអន់ស្ដី​បន្ទោសឲ្យម៉ែ​។

     ខ្ញុំសម្លឹងមុខពូចិត្តល្អ ចង់អរគុណគាត់ តែមិន​ហ៊ាន និយាយ។ 

ឡានបន្តដំណើរទាំងកណ្ដាលថ្ងៃ​ត្រង់​ចាំងចែស មិនដឹងថាដល់ 

ណាទេ ម៉ែក៏ពុំស្គាល់ យើង​ឃើញផ្លាកយី​ហោ តាំងពីផ្លូវដីហុយ 

រហូត ដល់ផ្លូវ​ក្រាល​កៅស៊ូ តែមិនដឹងថា គេសរសេរពីអីឡើយ 

ព្រោះអានអក្សរមិនដាច់ ហើយក៏មិនហ៊ានសួរគេដែរ។

     ពូចិត្តល្អ ដឹងថាខ្ញុំមើលគាត់ក៏សួរ៖

     ប្អូនទៅណាដែរ?

     ខ្ញុំសម្លឹងទៅម៉ែ និងបងស្រី ព្រោះមិនហ៊ាន​ឆ្លើយ ម៉ែក៏តប 

ជំនួស៖

     ទៅភ្នំពេញក្មួយ។

     អ្នកមីងទៅលេងបងប្អូនឬ?

     អឺ... អត់ទេ មីងទៅរកការងារធ្វើ។

     មីងអត់មានបងប្អូននៅភ្នំពេញទេឬ?

     គ្មានទេ។ តែមានស្គាល់អ្នកស្រុកជាមួយគ្នា គេ​ទៅនៅមុន 

ឮថានៅស្ទឹងមានជ័យ។

     នៅស្ទឹងមានជ័យ។ ខ្ញុំក៏ធ្វើការនៅម្ដុំនោះដែរ។ សុំទោស 

អ្នកមីង ខ្ញុំសុំលាទៅមុនហើយ។ ពូតៃកុង​អែបបន្តិច ខ្ញុំចុះសិន។

     មុនចុះពីឡានពូចិត្តល្អបានអង្អែលក្បាលខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​សង្កេត 

ឃើញម៉ែ ដូចជាចង់សួរទៅពូចិត្តល្អទៀត តែ​គាត់ចុះពីឡាន 

ទៅហើយ។ ប្អូនៗរបស់ខ្ញុំគេងលក់ ក្បែរ​ជើងប៉ូលីស​ម្នាក់ ឯ 

បងស្រីវិញ មុខស្រងូត ជាងសព្វដង គាត់ទ្រឹងស្ងៀម 

ប្រហែលជានឹកស្រុកណាស់ហើយមើលទៅ។

     ឡានឈប់ង៉ក់ ក្រោមពន្លឺចេញពីសសរដង​គោម។ អ្នក 

រត់ម៉ូតូឌុបស្ទុះស្រ មកទាញដៃអ្នកជិះ​ក្នុងឡាន។ ខ្ញុំខ្លាចទិដ្ឋភាព​

នេះណាស់ ម៉ែក៏ភ័យដែរ។ ម៉ែខ្លាចបាត់ឥវ៉ាន់ ប្រាប់ឲ្យបង ស្រី 

និង​ខ្ញុំមើលថែ ថង់ការ៉ុង ដែលគ្មាននរណាម្នាក់ចាប់​អារម្មណ៍​

កាន់សោះឡើយ។

     ចុះៗ ម៉េចក៏មិនចុះ(ព្រូឡានស្រែកដាក់ម៉ែ)។

     ម៉ែសួរទៅព្រូឡានវិញ˝ទីនេះជាកន្លែងណាក្មួយ ដល់ ភ្នំពេញហើយឬនៅ?˝

     ទីនេះគឺបេនឡាន។ នោះគឺផ្សារថ្មី គឺភ្នំពេញ​នេះ​ឯង។ ពុទ្ធោ! 

អត់ស្គាល់អំពេញ មកពីស្រែ ស្រែមែន!

     ម៉ែនាំកូនៗចុះពីឡាន ទាំងចម្លែកក្នុងចិត្ត ហើយ​សួរទៅ 

ពូៗព្រូឡាន៖

     ក្មួយ! ស្ទឹងមានជ័យនៅឯណា?

     មីងអើយ មីងឯងប្រាប់តែពួកអាម៉ូតូឌុបទៅ មីងឯងចង់ 

ទៅណាក៏បានដែរ។

     ម៉ែមិនសួរនាំព្រូឡានទៀតទេ ម៉ែសួរទៅម៉ូតូ អ្នក​រត់ឌុប ម្ដង៖

     កន្លែងដែលមីងចង់ទៅ ជាកន្លែងចាក់សំរាមស្អុយណាស់ 

មីងអើយ កុំទៅល្អជាងអាណិតក្មេងៗ។

     អ្នកម៉ែគិតចុះគិតឡើងម្នាក់ឯង។ ឯខ្ញុំ មិនខ្វល់ នឹង​អ្វីទាំងអស់ 

ព្រោះខ្ញុំស្រឡាញ់ក្រុងភ្នំពេញ ដែល​​ពីមុន ធ្លាប់តែឃើញ​ 

តាមទូរទស្សន៍ និងមិត្ដភក្ដិខ្លះ និយាយប្រាប់។ ភ្នំពេញ​មាន​

មនុស្សអូអរ មានផ្លូវក្រាលកៅស៊ូស្អាត ឡាន ម៉ូតូទំនើប ផ្ទះថ្ម 

ខ្ពស់ៗ មានភ្លើងភ្លឺរន្ទាល គួរឲ្យចង់រស់នៅមែនទែន ឯអ្នកនៅ 

ទីក្រុងវិញ ស្អាតៗ សម្បុរ ស ស្លៀកពាក់ស្អាត​បាត គ្រាន់តែ 

គេជិះម៉ូតូកាត់ ក្លិនទឹកអប់ក្រអូបឈ្ងុយ ជាប់ច្រមុះ​ខ្ញុំ បើប្រៀប 

នឹងភូមិ និងមនុស្សអ្នកភូមិ ខ្ញុំវិញ ខុស​​គ្នាឆ្ងាយណាស់។

     ម៉ូតូឌុបបត់ចូលច្រកផ្លូវតូចមួយ មិនដឹងថាជា​កន្លែង​ណា 

ឡើយ។ យប់យន់កាន់តែជ្រៅ ប្អូនៗទារ​បាយញ៉ាំ ម៉ែទិញនំឲ្យ 

ពួកយើងញ៉ាំជំនួសបាយ។ យើង​សម្រាកក្រោម សំយាបរោង 

មួយក្រោមដើម ក្រខុប​ក្បែរផ្លូវលំ។ ជម្រកនេះ ម្ដងម្កាលម៉ូតូ 

បើកបរលឿន ខ្ចាយ​ទឹកជ្រាំចូលដល់កន្លែងកេងក៏មាន។

     ជិតពីរសប្ដាហ៍ហើយ ដែលខ្ញុំជ្រកនៅប្លុក សំបុក​ចាប។ 

ម៉ែចេញពីផ្ទះរាល់ៗយប់។ ពេលអ្នក​ម៉ែ​មកវិញ ម៉ែមានបង្អែម 

ពងទាកូន ឬទឹកក្រឡុក ផ្ញើកូនៗ ហើយម៉ែប្រាប់ថា ˝នាំគ្នាញ៉ាំ​ទៅ​

កូន កុំឡូឡាថ្លង់អ្នកជិតខាង˝ ថាហើយ ម៉ែក៏ចូល​សម្រាន 

ទាំងប្រាណហេវហត់។ ខ្ញុំឆ្ងល់ តើម៉ែទៅ​ណារាល់យប់ ​រហូត 

ដល់យប់ជ្រៅទើបមកវិញ? ខ្ញុំ​លបតាម មើលម៉ែរហូត ដល់ 

សួនវិមានឯករាជ។ ខ្ញុំឃើញមាន ប្រុសៗឈរ ជជែកជាមួយ ម៉ែ 

បន្ទាប់មក... ពុទ្ធោ ម៉ែ! ខ្ញុំឃើញម៉ែ ទៅដេក​ជាមួយប្រុសៗ 

មានកម្មករ លាងឡាន កម្មករ​សំណង់ ឬអ្នករត់ម៉ូតូឌុប។ 

ខ្ញុំស្លុតចិត្តណាស់។

     នៅសំបុកចាប មនុស្សមនាមានទស្សនៈ មាន ឧត្ដមគតិ 

ដោយឡែកៗ តំបន់អានាធិបតេយ្យនេះ ពេលខ្លះមើលទៅ 

ដូចឋានរក។ ក្រុមអ្នកលេងទាំងហ្វូងៗ នារីឡង់សេ នារីបម្រើ 

ផ្លូវភេទ និងពួកចោរ ក៍ មានចំណែកគ្រប់គ្រងតំបន់នេះដែរ 

មិនមែនមានតែ ពួកប៉ូលីស ដែលក្រុមចោរចិញ្ជឹមនោះទេ។

     គ្មាននរណាពេបជ្រាយនរណាទេ មានតែការជេរប្រទេច 

ផ្ដាសាគ្នា ទារជំពាក់ និងវាយកាប់ចាក់ ព្រោះតែមិនចុះសម្រុង 

នឹងរឿងតូចតាច។ អ្នកក្រនៅ សំបុកចាបតញរូវការតែរស់ 

ប៉ុណ្ណោះ មិនបានគិត ដល់រឿងមានបានឡើយ។ នៅជិតផ្ទះ 

ជួលដែលខ្ញុំ ស្នាក់នៅ មានអ្នកស្រវឹងខួប ខ្ញុំខ្លាចពួកគេណាស់ 

មានពេលខ្លះ គេប្រមាថបងស្រីខ្ញុំ គេចាប់ថើបបងខ្ញុំ កណ្ដាល 

ហ្វូងមនុស្ស ដោយគ្មាននរណាជួយឈឺឆ្អាលទេ។

     រាត្រីនេះ មេឃនៅតែងងឹតដដែល។ បងស្រីខ្ញុំ​បាត់ពីខ្ទម 

មិនដឹងជាទៅណា ប្អូនទាំងពីរកេងលក់ ទាំងមិនទាន់បានញ៉ាំ 

បាយពេលល្ងាច។ ខ្ញុំអង្គុយ​មើលទឹកហូរពីលើផ្លូវកាត់​តាម 

កន្លែងដែលប្អូនៗ​កេងលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់។ ខ្ញុំបំរុងទៅលើក 

ប្អូន​ប្ដូរកន្លែង ស្រាប់តែឃើញម៉ែដើរ​មកទាំងល្ហិតល្ហៃ ខ្ញុំស្ទុះ 

ទៅឪបម៉ែ ខ្ញុំឃើញសម្លៀកបំពាក់ម៉ែ​ប្រលាក់ឈាម ម៉ែ​

អង្អែលក្បាលខ្ញុំថ្នមៗ ខ្ញុំដឹងថា​ម្រាមដៃម៉ែ គ្មានកម្លាំងទេ ខ្ញុំយំ 

ឪបម៉ែ តែម៉ែប្រាប់ខ្ញុំ កុំឲ្យបារម្ភពី គាត់ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីបាន 

ទាំងអស់។ ម៉ែ​ហូរ​ឈាមមិនឈប់ ខ្លួនប្រាណម៉ែស្លេកស្លាំង 

ម៉ែធ្ងរ​ប្រាប់ខ្ញុំពី ការឈឺចាប់ ឯខ្ញុំបានត្រឹមតែយកកន្សែង​ជូត 

សម្អាតឈាមពីខ្លួនម៉ែ និងយកប្រេងកូឡាលាប​រិតកំដៅ ទ្រូង 

តាមដែលម៉ែប្រាប់ប៉ុណ្ណោះ។

     បងឯងទៅណាហើយកូន? (ម៉ែសួរដោយ​សំឡេងខ្សាវៗ 

ហើយកែវភ្នែកម៉ែឡើងសល្អក់)។

     កូនអត់ដឹងទេ(ខ្ញុំឆ្លើយផងយំផង)។

     ចុះប្អូនៗញ៉ាំបាយហើយឬនៅ?

     នៅទេម៉ែ។ ពួកវាដេកលក់យូរហើយ។

     លម្អងកូនម៉ែ! ម៉ែប្រឹងអស់ពីខ្លួនហើយ នៅតែ ចិញ្ចឹម​កូន 

មិនបានល្អ...

     ម៉ែនិយាយបានតែប៉ុណ្ណេះ គាត់ក្អក មានធ្លាក់​ឈាមមក 

ជាមួយផង។

     ខ្ញុំយំ គឺមានតែយំៗប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកម៉ែ តាំងពី នៅស្រុក ស្រែ 

រហូតដល់ទីក្រុង គឺយើងនៅតែជួប ការ​លំបាកដដែល ម៉ែរើ 

បម្រះគ្រប់ច្រកល្ហកដើម្បីកូន ម៉ែ​ទ្រាំរែកពុនការឈឺចាប់ តែ 

ម្នាក់ឯង ព្រោះ មានកូនៗ​ជា​សាច់ឈាមម៉ែ រងចាំការជួយទំនុក 

បម្រុងនៅក្នុងខ្ទម​សំបុកចាប។

     សំបុកចាប យើងបីនាក់បងប្អូន ត្រូវចាកចេញ​ទៅ​រក ជម្រកថ្មី 

ដែលមិនដឹងថាត្រូវទៅនៅទីណា យើងកាន់ការ៉ុង មួយម្នាក់ 

ដង្កៀបមួយម្នាក់ ដើរឆ្លង ផ្លូវតូចធំ គ្រប់ច្រកល្ហក ក្នុងទីក្រុង... 

ពេលខ្លះត្រូវរងការប្រមាថពីម្ចាស់សម្រាមក៏មាន។

     ខ្ញុំសុំសំបកដបទឹកសុទ្ធបានទេពូ?

     នែ៎! ពួកអាក្មេងអេតចាយ អញរកមុខពួកឯងយូរ​ហើយ 

ឥឡូវអញប្រាប់ បើអាណាហ៊ានកកាយ សម្រាមក្នុងថង់មុខ 

ផ្ទះអញ បើអញឃើញ អញនឹងកាត់ម្រាមដៃពួកឯងចោល ឮទេ?

     គ្រាន់តែឮម្ចាស់ផ្ទះស្រែកគម្រាម ខ្ញុំប្រញាប់នាំប្អូនៗ គេច 

ពីមុខផ្ទះគេយ៉ាងលឿន ព្រោះខ្លាចម្ចាស់ផ្ទះធ្វើបាបប្អូនៗ។ 

អកុសល ប្អូនប្រុសម្នាក់ ត្រូវហ្វូងមនុស្សព្រួតវាយរហូតស្លាប់ 

ព្រោះគេចោទថាលួចកាច់កញ្ចក់ឡានគេ។ ប្អូនប្រុស ខ្ញុំស្លាប់ 

គ្មាននរណាជួយរកខុសត្រូវឡើយ ទោះបីប្អូនខ្ញុំមិនមែនជា 

ចោរក៏ដោយ។

     ដោយប្រឈមមុខនឹងការគម្រាមផ្ទួនៗច្រើន ដងពេក ខ្ញុំ 

សម្រេចនាំប្អូនប្រុសពៅទៅរើសអេតចាយ នៅគំនរសម្រាម 

ស្ទឹងមានជ័យវិញ។

     នៅគំនរសម្រាមស្ទឹងមានជ័យ ខ្ញុំ និងប្អូន រត់​រើស​សំណល់ ដូចអ្នកក្រឯទៀតៗដែរ។ ខ្ញុំមិនដែល​ស្រម៉ៃចង់ បានជីវិតបែប 

នេះឡើយ ខ្ញុំចង់រត់គេចណាស់ តែនឹងគេចទៅណាទៀត។ ខ្ញុំ 

និងប្អូន ថ្ងៃណា​ក៏ញ៉ាំសំណល់ផ្អូមរលួយ។ យើងឈឺទាំងពីរ 

នាក់។ ប្អូនប្រុស ពេលដែលប្អូនឈឺយំរកម៉ែ ធ្វើឲ្យ បងកាន់​

តែមានទុក្ខលំបាក ពេលដែលប្អូនឃ្លានចំណី ធ្វើឲ្យបងកាន់ 

តែសោកសៅក្នុងទ្រូង។ ខ្ញុំព្យាយាមលួងប្អូន ជាមួយហ្វូងរុយ 

ក្នុងគំនរសម្រាម ដ៏ស្អុយ​រលួយ។

     ជិតពីរឆ្នាំហើយ ដែលបងប្អូន​យើងមករស់​នៅក្នុងគំនរ 

សំណល់ស្ទឹងមានជ័យ។ សម្រាមជាគំនរ​ប្រាក់កាស បាន 

គុណសម្រាម ទើបប្អូន​ខ្ញុំមានរបស់ របរគ្រាន់នឹងលេង និង 

មានម្ហូមញ៉ាំខ្លះ។

     គំនរសម្រាម ដែលលម្អរដោយហ្វូងអ្នកក្រីក្រ ផ្សែងភ្លើង 

និងក្លិនមិនល្អភាយទាំង​យប់ទាំងថ្ងៃ ពេលណាក៏ខ្ញុំចេញរើស 

ថង់​ផ្លាស្ទិក ជ័រ សំបកដប សំបក​កំប៉ុង និងអាហារ ផ្លែឈើ 

រលួយស្អុយ ដែលគេបោះចោលដែរ។ ជីវិតមិនជាកម្សត់អីទេ 

ព្រោះមនុស្សរាប់រយ រាប់ពាន់នាក់រស់បែបនេះដូចខ្ញុំដែរ។

     ប្អូនស្រី មកនេះ! (បុរសម្នាក់ស្លៀកពាក់ស្អាតបាត បក់ដៃ 

ហៅខ្ញុំ)។

     ចាស! មានការអីពូ?(ខ្ញុំសួរបណ្ដើរ ដើរសំដៅបុរស 

នោះបណ្តើរ)។

     ប្អូនស្រី! គ្រូដូចជាប្រហែលមុខ។ តែមិនដឹងថា​ជួប​នៅ ទីណា?

     ពូធ្លាប់មានបងប្អូនរើសអេតចាយដែរឬ?

     អត់ទេ! តែខ្ញុំមានសិស្សជាអ្នករើសអេតចាយ ច្រើន ណាស់។ 

ប្អូនរើសបានច្រើនទេថ្ងៃនេះ?

     អត់សោះ ព្រោះមានអ្នករើសច្រើនជាងមុន។

     ហើយប្អូនមកនៅទីនេះយូរហើយឬនៅ?

     ជិតពីរឆ្នាំហើយ។

     ឯណាឪពុកម្ដាយប្អូន?

     ខ្ញុំ ខ្ញុំមានតែប្អូនប្រុសម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។

     ខ្ញុំនិយាយប្រាប់លោកគ្រូ ដែលខ្ញុំមិនស្គាល់អត្ត​សញ្ញាណ 

គួរឲ្យធុញ ព្រោះសំណួររបស់គាត់រំខាន ការរើសអេតចាយ 

របស់ខ្ញុំមែនទែន។ ខ្ញុំស្រាប់តែយំ យំព្រោះនឹកអ្នកម៉ែ បង​ស្រី 

និងប្អូនប្រុស។ ទឹកភ្នែក ខ្ញុំហូរមកច្រើនណាស់ ប្រហែលមក 

ពីខ្ញុំខានយំយូរ ខានយំដោយសារពុំមាននរណាម្នាក់រម្លឹក ឬ

សួរនាំពីម្ដាយខ្ញុំ។

     កុំយំប្អូន កុំយំ។ អឺ... ប្អូនធ្លាប់បានចូលសាលា​ដែរទេ?

     ចាស! ធ្លាប់រៀនត្រឹមថ្នាក់ទីបី កាលនៅស្រុកកំណើត។

     ប្អូនគួរតែរៀនបន្តទៀត។

     ខ្ញុំក្រណាស់ ដូចលោកគ្រូឃើញស្រាប់។

     នៅគំនរសម្រាមក៏អាចរៀនបានដែរ។ គ្រូអាច​ជួយប្អូនបាន។

     ខ្ញុំអល់ឯកនឹងអ្វីដែលបុរសម្នាក់នេះណែនាំណាស់។ ខ្ញុំមិន ឆ្លើយតបគាត់វិញឡើយ ហើយបន្តរើសអេតចាយ ព្រោះមាន 

ឡានដឹកសម្រាមចូលមកថ្មីទៀតហើយ។

     ព្រះអាទិត្យថ្មីរះលើគំនរសម្រាមដដែល វាសនាខ្ញុំ ប្រហែល 

ជាមិនខុសពីក្មេងឯទៀតៗឡើយ។ ខ្ញុំ​ស្រាប់តែនឹកឃើញ កាល 

ដែលប្អូនប្រុសពៅស្លាប់ ព្រោះឡានសម្រាមកិន បាក់ភ្លៅទាំងពីរ 

ខ្ញុំមិនហ៊ានទៅជិតឡាន ឬត្រាក់ទ័រឈូស ឆាយគំនរសម្រាម​

ឡើយ។ មុនពេលស្លាប់ ប្អូនប្រុសស្រែក​យំ ខ្លាំង​ណាស់ ខ្ញុំសុំ 

ឲ្យគេជួយនាំប្អូនទៅពេទ្យ តែម្នាក់ៗបានត្រឹមអាណិត បានត្រឹម 

ជួយលើកចេញ ពីកន្លែង​គ្រោះថ្នាក់តែប៉ុណ្ណោះ។

     សំឡេងស្មូតបរាភាវសូត្រ ល្បើកប្រេត បុណ្យ និងបាប 

លាន់ឮរងំចេញពីវត្តអារាម ដែលនៅជិតៗ គំនរសម្រាម នាំ 

ចិត្តខ្ញុំរលឹកដល់ញាតិ ដែលបាន ចែកឋានទៅហើយ។ រដូវ 

ភ្លៀងខែភ្ជំប៉ុន្មានដងហើយ ខ្ញុំពុំ ដែលបានទៅវត្តម្ដងណាសោះ។ 

ព្រឹកមួយខ្ញុំសម្រេច ទៅឧទ្ទិសកុសលជួនម៉ែ បងស្រី និងប្អូន 

ប្រុសទាំងពីរ។ ខ្ញុំទិញទៀនធូបនឹងបច្ច័យខ្លះប្រគេន ព្រះសង្ឃ។ 

ក្នុងវត្តអារាមដដែល ខ្ញុំឆ្លៀតយាមស្បែកជើងឲ្យ ពុទ្ធបរិស័ទ 

បានប្រាក់កាសបន្តិច បន្ដួចដែរ តែត្រូវបងធំ គម្រាមយក​គ្មាន​

សល់។

     រដូវភ្លៀងជិតផុតរលត់ទៅហើយ តែទឹកដក់នៅ ក្នុងគំនរ 

សម្រាមមិនដែលរីងស្ងួតឡើយ ហើយក្លិនស្អុយ ក៏មិនរសាត់ 

បាត់ពីទីនេះដែរតាមកម្លាំងខ្យល់ នៃដើមរដូវរំហើយដែរ។ នៅ 

ទីរើសសម្រាម មាន អ្នកទេសចរបរទេសចេញចូលទៅមើល 

ពួកអ្នក រស់ដោយសារសំណល់រាល់ៗថ្ងៃ អ្នកយកព៌ត័មាន ក៏បានសម្ភាសន៍អ្នកក្រនៅទីនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃដែរតើពេល

ណាទៅ ទើបពួកយើងផ្លាស់ប្ដូរឈប់រស់ ដោយសារសំណល់ 

ដ៏ស្អុយរលួយនេះ? ខ្ញុំសួរខ្លួនឯង។ ខ្ញុំចង់ដឹងថា តើរដ្ឋាភិបាល 

គិតយ៉ាងណា តែខ្ញុំមិនចេះអានអក្សរ មិនអាចអាចអាន 

កាសែតបាន មិនដឹងថា រដ្ឋគេមានផែនការបែបណាឡើយ។

     នៅរសៀលមួយ លោកគ្រូមកជួបខ្ញុំជាថ្មី ជា​មួយនឹង ជន បរទេសមួយក្រុម លោកគ្រូ​មក​ដល់​កន្លែងខ្ញុំ ស្នាក់នៅ ចំពេល 

ដែលកំពុងគិតពីវាសនា អនាគតខ្លួនឯង រកផ្លូវចេញពីទីសំអុយ 

នេះមិនបាន។ ខ្ញុំយំ យំព្រោះតែឃើញ គំនរសម្រាមដ៏ធំធេង 

តែពិបាក រកសំណល់អេតចាយ ទៅលក់ចិញ្ចឹមខ្លួន ពីមួយថ្ងៃ 

ទៅមួយថ្ងៃ។ ជីវិត គួរ អនិច្ចាណាស់ មនុស្សបួននាក់ស្លាប់ 

ព្រោះតែក្រ...។

     ប្អូនស្រី! យំរឿងអី? មានគេធ្វើបាបប្អូនឬ?

     ខ្ញុំមិនឆ្លើយតបទៅលោកគ្រូវិញទេ ព្រោះទុក្ខវេទនា ដែល 

មានណែនពេញក្នុងទ្រូងពេក។

     មិនអីទេ។ យំទៀតទៅ បើយំហើយប្អូនធ្វើឲ្យ ប្អូនបានធូរ 

ចិត្តខ្លះ។ តែបើមានអ្វីលំបាក ដោះស្រាយពុំបាន ប្រាប់គ្រូមក 

គ្រូនឹងជួយ...

     លោកគ្រូលួងលោមខ្ញុំ ដូចឪពុកណែនាំឲ្យកូន ឈប់យំ 

រួចនាំខ្ញុំទៅនៅក្នុងមណ្ឌល។ ខ្ញុំព្រមទៅតាម ដោយមិនបាន 

គិតគូអ្វីទាំងអស់ ព្រោះខ្ញុំកំពុងតែមានវិបត្តិ ដែលស្ទើរតែឆ្កួត 

វង្វេងទៅហើយ។

     ជាសំណាង ខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងមណ្ឌលយុវនារី ជំនាន់ថ្មី 

ដែលឧបត្ថម្ភជំនួយពីលោកអេឡេន និងសប្បុរសជនអាមេ 

រិកាំងជាច្រើនទៀត។ ខ្ញុំបានរៀន សូត្រ មានបាយញ៉ាំ មាន 

កន្លែងស្នាក់នៅស្អាតបាត មានថ្នាំព្យាបាល។ ខ្ញុំប្រឹងរៀន។ 

លេខមួយជារបស់ ខ្ញុំ រង្វាន់លើកទឹកចិត្ត ក៏ខ្ញុំបានទទួល 

រាល់ៗឆ្នាំដែរ ធ្វើ ឲ្យលោកស្រីនាយិកាវិទ្យាល័យ និងម៉ាក់ 

ចិញ្ចឹមរីក រាយសប្បាយចិត្តពន់ពេក។ លោកគ្រូ និងអ្នកគ្រប់ 

គ្រងមណ្ឌល មានការពេញចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង។

     លម្អង! កញ្ញាដឹងទេ ថាកញ្ញាបានផ្លាស់ប្ដូរ ច្រើនណាស់ ជាការផ្លាស់ប្ដូរដែលស្មានមិនដល់។

     លោកគ្រូ! ខ្ញុំអរគុណលោកគ្រូណាស់ ដែល បានផ្ដល់ 

ឧកាសឲ្យខ្ញុំមកនៅទីនេះ។ ខ្ញុំនៅចាំ គឺខ្ញុំ បាន​ជួបលោកគ្រូ ដំបូង 

នៅក្នុងឡានទូរីស៍ កាលនោះប្អូន​ខ្ញុំឈឺពោះ... និង​

បន្ទាប់មកខ្ញុំបានជួបលោក គ្រូជាថ្មីនៅនឹងគំនរសម្រាម។

     អូមែន! ខ្ញុំចាំបានហើយ!

     កាលនោះ គ្រួសារខ្ញុំមកដល់ភ្នំពេញទាំងប្រាំ នាក់ ​តែ 

អកុសល នៅតែខ្ញុំម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ។ អ្នក ម៉ែ​ស្លាប់​កាល 

យើងស្នាក់នៅតំបន់សំបុកចាប។ បងស្រីបាត់​ខ្លួនរហូត មិន 

ដឹងថាទៅទីណា ប្អូនប្រុសបន្ទាប់ខ្ញុំ ត្រូវហ្វូងមនុស្សសម្លាប់ 

ដោយគេចោទថា ជាចោរលួចកាច់កញ្ចក់ឡាន ឯប្អូនប្រុស 

ពៅស្លាប់ លើគំនរសម្រាម មុនខ្ញុំមកនៅមណ្ឌល។ នេះជា​រឿង 

រ៉ាវ ដែលកើត​ឡើង​ចំពោះគ្រួសារខ្ញុំ។

     ប្អូនអើយ! មានជីវិត យើងមិនចង់ឲ្យមានការ បែកបាក់ទេ 

មនុស្សយើងមានរូបរាង តែវាសនា អនាគតមើលមិនឃើញ។ 

បរាជ័យទាំងឡាយ ចាត់ ទុកជាមេរៀន សូមប្អូនខំពង្រឹងខ្លួន ឯង​

តទៅទៀត ជាមួយនឹងជោគជ័យ ដែលប្អូនកំពុងទទួល​បាន។

     តែខ្ញុំនៅខ្សោយច្រើន។

     ក្នុងក្រសែភ្នែកគ្រូ គ្រូមើលឃើញប្អូនអភិវឌ្ឍន៍​លឿន 

ណាស់។ នេះលទ្ធផល(លោកគ្រូបង្ហាញ​ក្រដាស ដែល 

ជាលទ្ធផលប្រឡងយកអាហា​រូប ករណ៍ទៅបន្ដការសិក្សា 

នៅញូយ៉ក) ប្អូនប្រឡង ប្រជែងយកអាហារូបករណ៍ទៅ 

អាមេរិកបាននិទ្ទេស ​ល្អមែនទែន។ ខ្ញុំសូមសរសើរ ហើយ 

អ្នកស្រីអេលីន ម្តាយចិញ្ចឹម​របស់ប្អូន បានអ៊ីម៉ែលមកគណៈ 

គ្រប់​គ្រងថា អ្នកស្រីពេញចិត្តនឹងបន្តឧបត្ថម្ភកូនធម៌​អ្នក​ស្រី​

រហូត ពិសេសពេលកញ្ញាទៅ​បន្តសិក្សាផ្នែក​គ្រប់​គ្រង 

ពាណិជ្ជកម្មនៅទីនោះ។

     លោកគ្រូបានសរសើរខ្ញុំ ដែលមុននេះ ទឹកភ្នែក​បានហូរ 

កាត់ផ្ទៃមុខខ្ញុំរួចទៅហើយ គឺជាទឹកភ្នែកនៃ​ជោគ​ជ័យ និង 

ការព្រាត់ប្រាសដ៏សោកសៅ ដែល​កើតមានរយៈ ពេលជាង 

១០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ។ នៅ ពេលណាដែលខ្ញុំនឹកម៉ែ នឹកបង 

និងប្អូន​ប្រុស​ទាំង ពីរ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីបាន​ក្រៅពីយំ យំបង្ហូរ​

សេចក្តី និរាសចេញពីទ្រូង។

     ម៉ែ! ជោគជ័យដែលខ្ញុំបានទាំងអស់ ក៏ព្រោះតែ​ខ្ញុំ​ជាកូន 

របស់ម៉ែ កូនចង់ឲ្យម៉ែឃើញ កូនចង់ឲ្យម៉ែ​សប្បាយចិត្ត...

     រាត្រីនេះ ទីក្រុងភ្នំពេញងងឹតដូចរាល់ដងដែរ។ 

យន្តហោះនាំខ្ញុំចេញពីព្រលានយន្ត​ហោះអន្តរជាតិ​ភ្នំពេញឆ្ពោះ 

ទៅក្រុងញូវយ៉ក ដើម្បីបន្ដការសិក្សា។ នៅលើយន្តហោះ ខ្ញុំ​តាំង​

ចិត្តវិលមកមាតុភូមិវិញ ជាមួយចំណេះដឹង​ដែល​ខ្ញុំមាន 

ចូលរួមកសាង​ជាតិខ្មែរ ឲ្យរួចផុតពី​ភាព​ក្រីក្រ។

     ខ្ញុំនៅចាំការព្រាត់ប្រាស និងបំភ្លេចមិនបាន​សោះ គំនរ 

សម្រាមស្ទឹងមានជ័យ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យ​អ្នកស្រករក្រោយ 

រស់នៅ ដោយសារសំណល់​ដូចរូបខ្ញុំឡើយ៕