ទុក្ខអ្នកភូមិបឹងកក់

By Tararith

សំឡេងអ្នកយំគួរស្រណោះ            យំក៏ព្រោះអស់ក្តីសង្ឃឹម

ទឹកភ្នែកជ្រែកភ័ក្រ្តធ្លាប់ញញឹម         ទុក្ខឥតអ្វីផ្ទឹមសែនក្រៀមក្រំ។
គេវាយទាំងមនុស្សរុះលំនៅ            របងបិទផ្លូវហើយវាយដំ

ដីគេរឹបយកទាំងបង្ខំ                      រកថ្លែងមិនចំប្រាប់អ្នកផង។    

មានដាក់ខ្នោះឃ្នាងឃុំទាំងខ្លួន        ប៉ូលីសមាំមួនចាប់ម្ចាស់ចង

អ្នកបឹងកក់ជួបរឿងសៅហ្មង            ដៃបួងសួងផ្សងសុំមេត្តា។

តែមិនបានដូចការប៉ងគិត               គ្មានក្ដីអាណិតដល់ខេមរា

នាំគ្នាភៀសខ្លួនគួរអនិច្ចា                នាំយកបញ្ហាជាប់ជីវិត។

ឥឡូវពំនូកខ្សាច់ជាភ្នំ                     ដូចដុំគំនុំខ្មៅងងឹត

ងងល់ឲ្យខ្វល់ជុំរុំជិត                      បំណងទុច្ចរិតឥតពិចារ។

គ្រប់គ្នាចាច់ចុកឈឺរាល់ថ្ងៃ              ព្រាត់ទាំងអាល័យទីស្នេហា           

ទុក្ខសង្កត់ធ្ងន់លើឧរា                     ព្រោះតែរដ្ឋាម្ហារលួយ។