កាលពីព្រេងនាយមានគ្រួសារមួយ
មានបងប្អូនប្រុសប្រាំពីរនាក់។ គេទាំងប្រាំពីរនាក់នោះស្រឡាញ់គ្នាណាស់
តាំងតែពីវ័យកុមារ។ បងចេះជួយប្អូនៗ ឯប្អូនៗវិញក៏គោរពបង
គេមិនដែលឈ្លោះប្រកែកទាស់ទែងគ្នាឡើយ។
ប្រជាជនក្នុងភូមិ នរណាក៏ពេញចិត្តសរសើរ និងចង់បាន
ដូចបងប្អូនប្រាំពីរនាក់នោះ ដែរ គេស្រលាញ់គ្នាណាស់ គ្មាននរណាម្នាក់អាចបំបែកបំបាក់បានឡើយ។
ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ពេលវេលាក៏បានកន្លងទៅ បងប្អូនទាំងប្រាំពីរនាក់ក៏ចំរើនវ័យធំពេញរូបពេញរាង
មានប្រពន្ធ ហើយមានកូនពូនជាចៅរៀងៗខ្លួន។ គេនាំគ្នាសង់ផ្ទះម្នាក់មួយៗ
ហើយរស់នៅតាមផ្ទះរបស់គេរៀងៗខ្លួន។ ជាការធម្មតា ការរស់នៅតងតែមានការប៉ះទង្គិចគ្នាបន្តិចបន្តួច
រវាងគ្រួសារនិមួយៗ របស់បងប្អូនទាំងប្រាំពីរនាក់។
ដើមដំបូង ប្រពន្ធ និងកូន
រវាងបងប្អូនទាំងប្រាំពីរនាក់ចាប់ផ្តើមឈ្លោះគ្នា បន្ទាប់មកទៀតជំលោះក៏កើតមានរវាងបងប្អូនប្រុសទាំង
ប្រាំពីរនាក់តែម្តង ពេលទៅលេងនឹងជីតាម្តងៗ ចៅៗគិតតពីនាំគ្នា ទូលពិតពី រឿងទាស់
រឿងខុស រឿងប្រមាថមើលងាយ។
ជីតាយល់ថា បើបណ្តែតបណ្តោយ
អោយរឿងរាំវជំលោះបន្តិចបន្តួចនះ នៅតែមានដូចនេះតទៅទៀត ជំលោះនេះនឹងកាន់តែធំ
អាចអោយកូនប្រុសគាត់ ទាំងប្រាំពីរនាក់ ក្លាយជាសត្រូវនឹងគ្នាជាពុំខាន។ ថ្ងៃមួយជីតា
បានហៅកូនទាំងអស់អោយមកជុំគ្នា ហើយនិយាយ៖
ថ្ងៃស្អែកកូនទាំងអស់មកជួបពុក
ហើយម្នាក់ៗត្រូវយកចង្កឹះមួយដើម មកជាមួយផង កុំភ្លេចអោយសោះណា៎!
ពេលត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ម្នាក់ៗឆ្ងល់ណាស់ថា
ហេតុអ្វីក៏ពុកអោយយកចង្កឹះធ្វើអ្វី?
លុះស្អែកឡើងកូនទាំងប្រាំពីរ
បានមកដល់ផ្ទះរបស់ឪពុកគេតាមកាល កំនត់។ ពេលជួបជុំគ្នាអស់ហើយ
ឪពុកក៏ប្រមូលយកចង្កឹះទាំងប្រាំពីរដើមចងជាបាច់។ រួចគាត់ហុចទៅកូនប្រសគាត់វិញ
ហើយនិយាយថា៖
មើល! តើកូនណាអាចកាច់បំបាក់ចង្កេះនេះបាន ? កូនប្រុសទាំងប្រាំពីរ
ទទួលយកបាច់ចង្កឹះមកកាច់ម្នាក់ម្ដងៗ។ តែគ្មានកូនណាម្នាក់អាចកាច់បាក់សោះ។
ឃើញដូចនោះឪពុកស្រាយបាច់ចង្កេះចេញវិញ រួចហុចទៅអោយកូនម្នាក់មួយដើម
ហើយពោលទៅរកកូនថា៖
ឥលូវ កូនសាកកាច់ចង្កេះនេះម្ដងមើល!
កូនម្នាក់ៗកាច់ចង្កឹះខ្លួនបាក់យ៉ាងងាយ។
ឆ្លៀតឱកាសពេលនោះ ឪពុកក៏ បានអប់រំប្រៀនប្រដៅ ដល់កូនៗគាត់ថា។
កូនប្រុស ចង្កឹះទាំងប្រាំពីរដើមនេះ
គឺជាតំណាងអោយរូបកូនទាំង ប្រាំពីរនាក់នេះហើយ ពេលណាកូនរួបរួមសាមគ្គីគ្នា
ដូចជាចង្កឹះមួយបាច់នេះ កូនអាចរស់នៅបានសុខសាន្ត ខ្លាំងហើយរឹងមាំទៀតផង។ គ្មាននរណាអាច
មើលងាយកូន និងយកឈ្នះលើកូនបានទេ។ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ បើកូនពុំចេះ យោគយល់គ្នា
ពុំអធ្យាស្រ័យគ្នា ដូចសព្វថ្ងៃនេះរវល់តែទាស់គ្នា មើលងាយគ្ន
នោះរូបកូនមិនខុសពីចង្កឹះមួយដើម ដែលគេអាចកាច់បំបាក់បានយ៉ាងងាយបំផុត នោះឡើយ។
កូនត្រូវយល់ថា សាមគ្គីភាពជាកំលាំង និងជាសុភមង្គលណាំកូន!
គេទាំងអស់គ្នាក៏ចាប់ផ្តើមភ្ញាក់ខ្លួនឡើងវិញ
ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមក កូនប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់ ចាប់ផ្តើមរស់នៅក្នុងសាមគ្គីភាព
និងការយោគយល់គ្នជានិច្ច។ ភាពរីករាយសុខដុម និងសុភមង្គល កើតមានឡើងវិញ រវាងបងប្អូន
ប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់ ប្រជាជនទាំងអស់ក្នុងភូមិ ក៏ស្រលាញ់រាប់អាន ហើយ
កោតក្រែងកំលាំងសាមគ្គីភាពនេះណាស់៕