នៅកណ្ដាលព្រៃរហោដ្ឋាន គ្មានញាតិសណ្ដានរស់ជួបជុំ
ម្នាក់ឯងលន្លោចលើខ្នងភ្នំ រាល់ថ្ងៃទួញយំអស់ទឹកភ្នែក។
ក្បាលធ្លាក់ខ្លួនបែកបាក់រាយប៉ាយ ដៃជើងខ្ទាតឆ្ងាយគួរសង្វេគ
លើប្រាសាទភ្នំប្រាណដួលដេក ទីគេខាំហែកចែកទឹកដី។
ព្រៃស្រោងសូន្យស្ងាត់បាត់លម្អ មានតែផែនថ្មនៅប្រណី
ឲ្យខ្ញុំពួនជ្រកយករស្មី រង់ចាំថ្ងៃថ្មីផុតទារុណ៕
No comments:
Post a Comment